ديدن بعضي فيلم ها حس خوبي ايجاد مي كنه كه مدتي همراهته.
یه فیلم جذاب که چهره هیچ بازیگری دیده نمی شه.. یک ایده خلاقانه
قصه زندگی یک زن که ما چهره اش را نمی بینیم و همین موضوع مهترین نگرش و زایه دید کارگردان فیلم آقای پیمان حقانی هستش که گفته:
وقتی سوار مترو بوده به کفش‌های مسافران زل زده و در این حین جرقه‌ای در ذهنش زده می‌شود که در این کفش‌ها، قصه آدم‌های زیادی نهفته و هر کفشی، نشان‌دهنده شخصیت و نوع کار صاحب آن است، بر همین اساس تصمیم گرفت که این فیلم را با نمایش پاها بسازد تا از این محدودیت نیز رها شود.
فيلم شیصدو شونزده را قبلا در خانه هنرمندان و سينما تجربه ديده بودم و امشب دوباره ديدمش.
زاويه ديد متفاوت؛ جسورانه و بررسي كنجكاوانه زندگي آن چيزي است كه از فيلم دريافت كردم.
با اينكه فيلم حسي زنانه دارد اما پيمان حقاني بخوبي در بيان فيلم موفق بوده.
پيشنهاد ديدن اين فيلم را براي همه دوستان دارم.

محمد علی محراب بیگی