دیدن بعضی فیلم ها حس خوبی ایجاد می کنه که مدتی همراهته.
یه فیلم جذاب که چهره هیچ بازیگری دیده نمی شه.. یک ایده خلاقانه
قصه زندگی یک زن که ما چهره اش را نمی بینیم و همین موضوع مهترین نگرش و زایه دید کارگردان فیلم آقای پیمان حقانی هستش که گفته:
وقتی سوار مترو بوده به کفش‌های مسافران زل زده و در این حین جرقه‌ای در ذهنش زده می‌شود که در این کفش‌ها، قصه آدم‌های زیادی نهفته و هر کفشی، نشان‌دهنده شخصیت و نوع کار صاحب آن است، بر همین اساس تصمیم گرفت که این فیلم را با نمایش پاها بسازد تا از این محدودیت نیز رها شود.
فیلم شیصدو شونزده را قبلا در خانه هنرمندان و سینما تجربه دیده بودم و امشب دوباره دیدمش.
زاویه دید متفاوت؛ جسورانه و بررسی کنجکاوانه زندگی آن چیزی است که از فیلم دریافت کردم.
با اینکه فیلم حسی زنانه دارد اما پیمان حقانی بخوبی در بیان فیلم موفق بوده.
پیشنهاد دیدن این فیلم را برای همه دوستان دارم.
محمد علی محراب بیگی
